1992-1993

 

 Σήμερα έκανα μια μίνι αναδρομή στο παρελθόν. Τη χρονιά 1992-1993 έμεινα με τους παππούδες μου στο χωριό της μαμάς μου, στη Μυτιλήνη και πήγα εκεί σχολείο (Ε' Δημοτικού) μετά από κοινή απόφαση δική μου και των γονιών μου. Είχαμε πάει οικογενειακώς στο χωριό για καλοκαιρινές διακοπές και όταν μου έκαναν την πρόταση οι παππούδες μου, δεν ήθελα και πολύ να πω το ναι. Λίγο οι παρέες, λίγο η γιαγιά κι ο παππούς, το είπα κι εγώ στους γονείς μου και συμφωνήσαμε.
 
Σκέφτομαι ότι οι γονείς μου θα μπορούσαν να μη με έχουν αφήσει να κάτσω, αλλά ευτυχώς δεν το έκαναν. Ήταν μια χρονιά διαφορετική, που εξερεύνησα διαφορετικά πράγματα από ό,τι είχα συνηθίσει μέχρι τότε, έκανα καινούριες παρέες, έμαθα καινούριες συνήθειες, έζησα μια πρωτόγνωρη εμπειρία με τα εύκολα και τα δύσκολα (γιατί μου έλειπαν οι γονείς και η αδερφή μου). Συνολικά ήταν μια υπέροχη εμπειρία και γνώρισα περισσότερο τους ανθρώπους που περνούσα μαζί τους τα καλοκαίρια, τον παππού και τη γιαγιά μου, και που το χειμώνα μου έλειπαν πολύ.
 
Ο παππούς και η γιαγιά (οι οποίοι παρεμπιμπτόντως μου έκαναν όλα τα χατήρια) είχαν μπακάλικο μπροστά ακριβώς από το σπίτι, οπότε ήταν η καλύτερή μου. Κάθε φορά που πέρναγα από το μαγαζί έπαιρνα κι ένα κομμάτι τουρσί από τον τενεκέ, το μαγαζί που μύριζε ούζο (πουλάγαμε χύμα). Κάθε φορά που πηγαίναμε εκδρομή με το σχολείο, γύριζα σπίτι και εφοδιαζόμουν, κρουασάν κεράσι, γαριδάκια, σοκολάτες κ.τ.λ. Ευτυχώς παρόλο το φαγητό που κατανάλωνα, από το παιχνίδι και το τρέξιμο δεν έπαιρνα γραμμάριο.

Τα βράδια μέσα στη βδομάδα, όταν είχε κρύο, μαζευόμασταν σπίτι με τους παππούδες και την αδερφή της γιαγιάς μου με τον άντρα της. Τους έβαζα όλους στα αίματα, (τι να κανουν κι αυτοί με μένα που είχαν μπλέξει) και παίζαμε μουντζούρη, ο παππούς μου έφτιαχνε παπάκια και βατραχάκια με χαρτί, με τη γιαγιά και τη θεία βλέπαμε τις συνταγές πίσω από το ημερολόγιο τοίχου και φτιάχναμε φαγητά (τί τυροκεκάκια, τι κυδώνια ψητά καραμελωμένα με σαντιγύ...) ή κάναμε "μπάρμπεκιου" πάνω στο μαγκάλι που είχαμε για να ζεσταινόμαστε, με τις χάχλες και το ψωμί (η θεία είχε φούρνο ακριβώς δίπλα) και τρίβαμε πάνω ελιές θρούμπες (ακόμα αγαπημένη γεύση)...τί να πρωτοθυμηθώ...θα επανέλθω κάποια στιγμή με περισσότερες αναμνήσεις, είναι ωραίο που και που να ανατρέχεις στο παρελθόν και να καταγράφεις τις μνήμες για να μην ξεχαστούν.

Κάθε βράδυ, λοιπόν, εκτός των άλλων, βλέπαμε και τηλεόραση όλοι μαζί. Ανάμεσα στα άλλα που βλέπαμε ήταν και δυο πολύ αγαπημένες μου σειρές, το "Εξ αδιαιρέτου" και "Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη" από την κρατική τηλεόραση.

Και η αλήθεια είναι ότι η σημερινή αναδρομή ξεκίνησε γιατί θυμήθηκα αυτές τις δύο σειρές. Το "Εξ Αδιαρέτου" το βλέπαμε όλοι φανατικά και ήταν πρόδρομος του Kωνσταντίνου και Ελένης με μια αντιστροφή των ρόλων.

 
 "Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη" νομίζω ότι με συνάρπαζε επειδή ήταν από τις πρώτες σειρές μυστηρίου που είδα ποτέ και εκείνη την περίοδο ήμουν φανατική των μυστικών επτά και άλλων παρόμοιων βιβλίων μυστηρίου.

 Οπότε καταλαβαίνετε ότι χάρηκα ιδιαίτερα όταν ανακάλυψα ότι η συγκεκριμένη σειρά (κάποια επεισόδια τουλάχιστον) υπάρχει στο ψηφιακό αρχείο της ερτ. Ελπίζω να γίνει σύντομα το ίδιο και με το "Εξ Αδιαιρέτου" για εμάς τους φανατικούς της σειράς!